تاب هجران (20)
عَدَم بودیم ولی در عِلم باقی به پیشِ ذاتِ حق ما جمله فانی
زِ صورت بگذریم آریم مثالی زِ ظلمت جانبِ ایزد روانیم
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
چو رَحمت پیش بودی شد عیان خلق به خلقت گشت پیدا جامه و دلق
زِ نیکی و بدی بسیار شد فرق هر آنکس جامه بَد پوشد شود غرق
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
چو کُشته گشت هابیل باشد از زن به طشتِ زَر سرِ یحیی شد از زن
حسن را زهر دادن بود از زن حسین شد کُشته دانم بود از زن
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
اگر خواهی دهم کافر نشانَت هر آنکس می کند کفرانِ نعمت
دهم بر مومنان من این بشارت علی و آلِ او شد در اشارت
زِ گلّه رفت بیرون گوسفندی دوید اندر پیشِ موسی به چندی
ترحّم کرد و شفقت بر وی بگفت با وی مرا در رنج فکندی!
به موسی گفت گبری بهرِ پندار مرا شد از خداییِ تو بس عار
ولی کردی برایش لطفِ بسیار بِرَه آمد که جان دادی به دادار
به یک جا چهار زن باهم مکالم زنِ فرعون و دیگر هست مریم
خدیجه و دخترش زهراست باهم شوَد ضامن به حشر و نَشر دانم
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
رضا کن گر نمودی غیبتِ کس بپوش این جامه گفتم وَ زین پس
زنا بهتر زِ غیبت، از خدا ترس زِ غیبت بدتر آمد تهمتِ کس
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
مکن خلوت زِ من بشنو تو با زن خدا گوید بگویم این سخن من
کُند شیطان وسواست به هر دَم گُنه آلوده گردی ای مَهِ من
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
لواطه شد گناهی نیز اعظم وزان گردید شهرِ لوط درهم
شوَد نعمت زِ کفرانِ خدا کم ادب مَر ساحران را کرد ایمن
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
دهی صدقه چو می گردد بلا دور زِ غیظِ صدقه شیطان می شود کور
زِ وسعت زندگانی ات شود جور بلا گردانِ گور و نفخه ی صور
زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران ...
دیوان شهید- صفحات 144 و 145
توسط : شهید علی طاهریان